Zbylczyce

Wieś była po raz pierwszy wzmiankowana w 1301 r., wówczas stanowiła własność rycerza Zbyluta. W XIV w. przeszła w ręce arcybiskupa gnieźnieńskiego, a następnie jej właścicielami zostali krewni biskupa wileńskiego Andrzeja. Do XVI w. Zbylczyce tworzyły prawdopodobnie jedną, rozległą wieś z leżącymi nieopodal Grodziskiem i Podgórzem. Później w XVIII i XIX w. były własnością rodzin Odechowskich, Grądzkich, Kozaneckich
i Jana Huissona, który wybudował tu w 1850 r. dwór. Dwukondygnacyjny, wzniesiony na planie kilku prostokątów, jednopiętrowy, częściowo podpiwniczony obiekt stylowo nawiązuje do klasycyzmu. Z tyłu dworu znajduje się dość malowniczy, choć trudno dostępny (nawet dla miłośnika fotografii) staw. Od strony północno zachodniej zachowały się pozostałości parku dworskiego z drugiej połowy XIX w. z pomnikami przyrody, okazami kasztanowców, klonów i topoli białych. Cennym elementem dawnego parku są szpalery grabowe ograniczające park od strony południowej i zachodniej.

Za udział w powstaniu styczniowym dwór rodzinie Huissonów skonfiskowano i przekazano nowemu właścicielowi – Wyganowskiemu. Następnie do wybuchu wojny należał do rodziny Orzechowskich. Hitlerowcy przejęli obiekt w 1939 r., co najprawdopodobniej przyczyniło się do popełnienia samobójstwa przez Orzechowskiego. Od końca II wojny światowej aż do 1990 r. mieściła się tu szkoła. Dwór pełni obecnie funkcje mieszkalne i ewentualna chęć sfotografowania obiektu z bliska powinna być wcześniej uzgodniona osobami, które go zamieszkują.

Od 21 lutego 1989 r. dwór w założeniu dworsko-folwarcznym w Zbylczycach podlega ochronie konserwatorskiej na podstawie wpisu do rejestru zabytków (nr rejestrowy:
A-414/156).

Warto pamiętać, że to właśnie ze Zbylczyc został relokowany do Uniejowa i później tam starannie rekonstruowany (w ramach budowy w latach 2010–2012 tzw. Zagrody Młynarskiej) jeden z dwóch znajdujących się tam wiatraków typu koźlak. Obiekt ten w 2000 r. został zakupiony, udokumentowany i rozebrany, po czym przeniesiony do Uniejowa. Wiatrak (nadal wówczas czynny) posiadał jedną parę walców młyńskich pobierających napęd z silnika elektrycznego. Zbylczycki obiekt (datowany na 1870 r.) pierwotnie był położony na wzniesieniu pośród pól. Następnie został obudowany budynkami nowo utworzonego gospodarstwa, co wyraźnie zubożyło jego walor krajobrazowy.