Szczawin
Szczawin był znany już w XIV w. i występował w dokumentach pod różnymi nazwami: Szczauino, Szczawino, Sczavino i Sczawyn. Nazwa pochodzi od typowych dla okolicy kwaśnych gleb, na których często rośnie szczaw. Szczawin w latach 1452–1555 oraz 1569–1580 należał do rodziny Lasockich, kolejnymi zarządcami byli Michał, Stanisław, Jakub i Krzysztof. W późniejszym okresie wieś często zmieniała właścicieli. W końcu XVI w. Szczawin był wsią królewską. W latach 80. XX w. archeolodzy poczynili na tym terenie znaczące odkrycia – w obrębie cmentarza znaleziono przedmioty z XIV i XV w.
Kościół pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika oraz cmentarz Szczawinie
Współczesną, murowaną świątynię wzniesiono na przełomie lat 80. i 90. XX w. Pierwotnie w miejscowości znajdował się kościół wybudowany 1430 r., za czasów panowania rodziny Bielawskich, eregowana przez abp. Wojciecha Jastrzębca. Początkowo kościół był pod wezwaniem św. Anny. W 1796 r. – z powodu problemów finansowych – probostwo w parafii zostało oddane klasztorowi o. Franciszkanów w Łagiewnikach. Rok później wybudowali oni nowy kościół pw. św. Stanisława. Rosyjski zarządca wsi, Jerzy Trubnikow, w 1879 r. podarował parafii srebrne lichtarze, znajdujące się tam do dziś. 24 marca 1987 r. kościół spłonął. Budowa obecnego budynku została zakończona w 1992 r.
Cmentarz parafialny w Szczawinie znajduje się na północny zachód od kościoła parafialnego, przy drodze prowadzącej do Jeżewa i Białej. Nekropolia została założona w 1800 r. Na cmentarzu zostali pochowani m.in.: Ignacy Urbanowski, kawaler orderu Virtuti Militari, uczestnik powstania listopadowego, powstania styczniowego i więzień stanu w latach 1864–1871; Józef Smoleński, oficer Wojska Polskiego i uczestnik wojny moskiewskiej w 1812 r. oraz prawie 150 żołnierzy niemieckich i rosyjskich, poległych w listopadzie 1914 r. podczas działań wojennych w okolicach Szczawina.
