Sarnów
Historia pisana Sarnowa sięga 1360 r., kiedy to Kazimierz Wielki zatwierdził sprzedaż części nowych latyfundiów arcybiskupowi Jarosławowi Bogorii Skotnickiemu. Sprzedającą wieś „Szadów” była niejaka Betka, żona Jarogniewa. Chodzi tu właśnie o wieś Sarnów, która w XIV w. figurowała w księgach sądowych łęczyckich pod zmiennymi nazwami. Ich źródłosłów jednoznacznie wskazuje wszak na interesującą nas nazwę. Pod koniec XVIII w. jest to już wieś szlachecka, a w „Tabeli miast, osad, wsi Królestwa Polskiego” z 1827 r. Sarnów jest zapisany jako własność prywatna.
Obecnie wieś jest znana przede wszystkim ze znajdującego się tu zespołu dworsko-parkowego z XIX w. Tutejszy dwór nosi ślady gruntownej przebudowy z okresu międzywojennego (być może też i z czasów II wojny światowej), która to pozbawiła go niestety walorów typowych dla tego typu obiektów. Ciekawy jest natomiast park, w którym dostrzec można pomnikowe dęby szypułkowe, jesiony, klony i topole. Dużym, botanicznym wyróżnikiem tego miejsca jest też spore stanowisko bluszczu pospolitego. Należy zaznaczyć, że dwór oraz przylegający do niego park są własnością prywatną i aby spojrzeć na nie z bliska, należy uzyskać zgodę właściciela.
Działające tu gospodarstwo rybackie (24 stawy i 180 ha powierzchni) stanowi wielką atrakcję dla osób chcących nabyć świeże ryby czy też powędkować (za opłatą uiszczoną u właściciela). Dodatkową – dla wielu główną – atrakcją Sarnowa jest znajdująca się tu jedna z większych w pobliżu Łodzi ostoja ptaków wodno-błotnych. Miejsce potrafi zaskoczyć nawet najbardziej wybrednych miłośników ornitologii i fotografii przyrodniczej czy krajobrazowej.
